doxiziklina, ofloxazino, Azitromizina, pefloxacin (en) eta Hidroxiklorokina
Identifikatzaileak
GNS-10-MK
A78
GNS-9-MK
083.0
DiseasesDB
11093
MedlinePlus
001337 eta 000611
eMedicine
001337 eta 000611
MeSH
D011778
Disease Ontology ID
DOID:11100
Toraxeko erradiografiak: goian pertsona osasuntsu batena, eta behean Q sukarra duen pertsona batena
Q sukarra gaixotasun infekziosoa da, Coxiella burnetiibakterioak eragindakoa, mundu osoan zehar zabaldurik dagoena.[1]Zoonosia da, alegia, animaliengandik gizakiarengana pasatzen da. Behiak, ardiak, ahuntzak eta beste abere batzuk izan daitezke bakterio patogenoaren eramaileak. Infektatutako animalien aerosolak arnastea, edo haien esne, gernu, gorotz, baginako fluxu edo haziarekin kontaktua izatea da gizakia kutsatzeko biderik ohikoena. Animaliei abortuak eta ugalketa arazoak eragiten dizkie.[1] Gizakietan, berriz, sukarra, pneumonia atipikoa edota hepatitisa ekar dezake; tratatu gabeko kasu bakan batzuetan kroniko bilaka daiteke.[2]
Edward Holbrook Derrickek 1935ean deskribatu zuen aurrenekoz Q sukarra, Brisbaneko (Queensland, Australia) hiltegietako langileengan. Q fever izena eman zitzaion (query fever, “galdera ikurren sukarra”).[4] Patogenoa 1937an isolatu zuten Macfarlane Burnet eta Mavis Freemanek Derrickek bidalitako laginetan. Hasieran Rickettsia espezie bat zela pentsatu zuten (Rickettsia burnetii). Patogenoaren gordailu naturala animalia basatiak zirela atera zuten ondorioz, etxe-abereak gordailu sekundarioa zirela, eta transmisioa lakasten edo beste artropodo batzuen bitartez gertatzen zela. 1938an, bakteria Coxiella burnetii berrizendatzea proposatu zuen Cornelius B. Philipek, Coxiella generoa sortuz.[5]
Epidemiologia
Coxiella burnetii mundu osoan banaturik dago, Zeelanda Berrian izan ezik. Behiak, ardiak, ahuntzak, txakurrak, katuak eta animalia basati ugari (arratoiak, saguak, gameluak, bufaloak...) dira haren gordailu naturalak. Bakteriak espora moduko forma erresistenteak sortzen ditu. Horrek ahalbidetzen du animaliengandik kanpo bizirik irautea, airean edo hautsean, adibidez.
Animalia eramaileek bakterio patogenoak kanporatzen dituzte gernu, gorozki, esne eta karenaren bidez. Hori dela eta, errazago kutsatzen dira abereekin harreman zuzena dutenak (abeltzainak, albaitariak), eta baita esnea gordinik kontsumitzen dutenak ere. Patogenoa arnas-traktutik sartzen da gehienetan (animalia kutsatuaren aerosolak arnasterakoan), baina kasu gutxi batzuetan infekzioa kaparren bitartez gertatu da. Pertsonen arteko transmisioa oso arraroa da.
Sintoma klinikoak
Q sukarra diagnostikatzea ez da erraza, aldaera asko daudelako. Pazienteen %60k ez du sintomarik nabaritzen. Gainerakoetan gripearen antzeko sintomak eragiten ditu: sukar handia, buruko mina, mialgiak, artralgiak eta eztula. Batzuetan erupzioa edo sindrome meningeoa agertzen dira. Sukarrarekin batera, pneumonia edo hepatitisa ere eragin dezake. Bakanagoak dira haurdunaldiko arazoak, miokarditisa edo gaixotasun neurologikoak.[4]
Immunitate-sistema infekzioa mendean hartzeko gauza ez denean, kroniko bilakatzen da. Horrelakoetan endokarditisa izan ohi da koadro klinikorik ohikoena. Oso larria da, gaixoen %25-60 hil egiten baitira tratamendurik jaso ezean. Gaixotasun baskularrak, osteomielitisa, hepatitis kronikoa edo birika-tumoreak izan daitezke Q sukar kronikoaren beste ondorio batzuk.[4]
Diagnostikoa
Hiru metodo erabiltzen dira: zelula-kultiboak, PCR eta serologia.[4] Ikerketa serologikoak (IFI, ELISA) Coxiella burnetii-ren aurkako antigorputzak bilatzen ditu gaixoaren odolean.
↑ abAstobiza Pérez, Ianire. Distribución de "coxiella burnetii" en los rumiantes domésticos y en la fauna silvestre de la Comunidad Autónoma Vasca. doktore tesia, Eusko Jaurlaritzaren Argitalpen Zerbitzu Nagusia, euskadi.eus (Noiz kontsultatua: 2019-11-16).