11 Dywizja Strzelców

Ten artykuł dotyczy 11 Dywizji Strzelców RFSRR. Zobacz też: 11 Dywizja Piechoty – inne dywizje piechoty z numerem 11.

11 Dywizja Strzelców

Historia
Państwo	Rosyjska FSRR
Działania zbrojne
wojna domowa w Rosji wojna polsko-bolszewicka bitwa o Borkowo (13–14 sierpnia 1920)
Organizacja
Rodzaj wojsk	Piechota
Podległość	15 Armia

11 Dywizja Strzelców – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.

Formowanie i walki

Sformowana w maju 1918 jako 4 Piotrogrodzka Dywizja Piechoty^[1]. 1 sierpnia 1920 dywizja liczyła w stanie bojowym 6666 żołnierzy z tego piechoty 5639, a kawalerii 200. Na uzbrojeniu posiadała 127 ciężkich karabinów maszynowych i 17 dział^[2].

W dniu 23 sierpnia 1920 roku pod Śniadowem dywizja została rozbita przez oddziały polskiej 13 Dywizji Piechoty.

Dowódcy dywizji

• komdiw Sołoduchin^[3]

Struktura organizacyjna

Skład w sierpniu 1920^[3]:

• 31 Brygada Strzelców
  • 91 pułk strzelców
  • 92 pułk strzelców
  • 93 pułk strzelców
• 32 Brygada Strzelców
  • 94 pułk strzelców
  • 95 pułk strzelców
  • 96 pułk strzelców
• 33 Brygada Strzelców
  • 97 pułk strzelców
  • 98 pułk strzelców
  • 99 pułk strzelców

Przypisy

Bibliografia

• Józef Moszczeński: Rosyjski plan bitwy nad Wisłą w 1920. W: Izabela Borańska-Chmielewska (projekt): Polskie zwycięstwo dla wolności Europy; księga pamiątkowa arma virumque cano; 100-lecie bitwy warszawskiej 1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Wydawniczy; Centralna Biblioteka Wojskowa, 2020. ISBN 978-83-955800-5-5.
• Materiały do historii wojny 1918-1920 r. T. I/1 Bitwa Warszawska – Bitwa nad Bugiem 27 VII – 7 VIII 1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1935.
• Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
• Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.