Aleksander V (antypapież)
| antypapież | |||
 | |||
| |||
| Data i miejsce urodzenia | ok. 1339 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 3 maja 1410 | ||
| Miejsce pochówku | ?↗ | ||
| Antypapież | |||
| Okres sprawowania | 1409–1410 | ||
| Arcybiskup Mediolanu | |||
| Okres sprawowania | 1402–1409 | ||
| Wyznanie | katolicyzm | ||
| Kościół | |||
| Kościół tytularny | |||
| Pontyfikat | 26 czerwca 1409 | ||
| |||
Aleksander V (właśc. Pietro Philarges di Candia OFM; ur. ok. 1339[1] w Heraklionie, zm. 3 maja 1410 w Bolonii[2]) – franciszkanin, antypapież obediencji pizańskiej w okresie od 26 czerwca 1409 do 3 maja 1410[3].
Życiorys
Piotr z Candii był Grekiem i urodził się na Krecie, która znajdowała się wówczas pod panowaniem Republiki Weneckiej[2]. Pochodził z ubogiej rodziny; wcześnie osierocony trafił pod opiekę franciszkanów[2]. Po wstąpieniu do zakonu ok. 1357, studiował teologię w Padwie, Norwich i w Oksfordzie[2]. Wizytował domy zakonne w latach 1370–1375 na Litwie, gdzie poznał osobiście późniejszego króla Władysława Jagiełłę[4]. Następnie wykładał na uniwersytetach w Paryżu i w Padwie[2]. Został biskupem Piacenzy, a potem kolejno: Novary i Vicenzy[2]. W 1402 został arcybiskupem Mediolanu[3]. Trzy lata później, w 1405 został przez papieża Innocentego VII mianowany kardynałem-prezbiterem SS. XII Apostoli i legatem w Lombardii[2].
Na soborze pizańskim w 1409 wygłosił główne przemówienie, uznające obu papieży (Benedykta XIII i Grzegorza XII) za heretyków i schizmatyków, a następnie został wybrany papieżem[2]. Koronacja miała miejsce 26 czerwca. Zyskał uznanie Francji, Anglii, Czech, północnej Italii i Polski[2]. Miał to być wstęp do zakończenia Wielkiej Schizmy, w rzeczywistości wybór tylko pogłębił kryzys. Na początku pontyfikatu uczynił swoich przyjaciół i zwolenników biskupami i połączył oba kolegia kardynalskie[2]. Aby odzyskać Państwo Kościelne, Aleksander ekskomunikował króla Neapolu Władysława II i przekazał koronę Ludwikowi Andegaweńskiemu[2]. Zorganizował także wyprawę na podbój Rzymu, na czele z Baldassare Cossą, która odniosła sukces w styczniu 1410[2].
Był trzecim papieżem panującym równocześnie z Benedyktem XIII i Grzegorzem XII[3]. Wśród historyków nie ma pełnej zgody, który z nich był prawowitym papieżem. Przez cały swój pontyfikat rezydował w Bolonii, gdzie zmarł i został pochowany[3]. Następcą Aleksandra po jego śmierci w Bolonii w 1410 został Jan XXIII.
Przypisy
- ↑ Filargis, O.F.M., Pietro. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-03-26]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997. ISBN 83-06-02633-0.
- ↑ a b c d Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 117. ISBN 83-7006-437-X.
- ↑ Stefan Kuczyński: Rzeczywistość historyczna w "Krzyżakach" Henryka Sienkiewicza. Wyd. 2. Warszawa: PIW, 1967, s. 177.
Zobacz też
Bibliografia
- Michał Gryczyński: Leksykon papieży. Katowice: "Książnica", 2007, s. 13. ISBN 978-83-7132-964-7.
- Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1990, s. 129. ISBN 83-7006-069-2.
- p
- d
- e
| Biskupi Mediolanu |
|
|---|---|
| Arcybiskupi Mediolanu |
|
- p
- d
- e
Franciszkanizm
- p
- d
- e
Antypapieże według Kościoła katolickiego
| III wiek | |
|---|---|
| IV wiek |
|
| V wiek |
|
| VI wiek |
|
| VII wiek |
|
| VIII wiek |
|
| IX wiek |
|
| X wiek |
|
| XI wiek |
|
| XII wiek |
|
| XIV wiek |
|
| XV wiek |
|
- ↑ Celestyn II ostatecznie nie objął urzędu. Od czasów badań Mercatiego zaliczany do antypapieży, jednak we współczesnej historiografii klasyfikacja ta jest kwestionowana i proponuje się określać go jako „papież elekt”
Kontrola autorytatywna (osoba):
- PWN: 3867569
- Britannica: biography/Alexander-V
- Treccani: alessandro-v-antipapa
- SNL: Alexander_5.
- Catalana: 0002357
- identyfikator w Hrvatska enciklopedija: 1522
