As-dur

Znaki przykluczowe w tonacji As-dur

As-dur — gama durowa, której toniką jest as. Gama As-dur składa się z dźwięków: as, b, c, des, es, f, g. Tonacja As-dur zawiera cztery bemole.

Gama As-dur zapisana za pomocą
przygodnych znaków chromatycznych

\relative a'{ \override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f \cadenzaOn as1 bes c des es f g as \cadenzaOff } \addlyrics { \small { as b c des es f g as } }

Gama As-dur zapisana za pomocą
znaków przykluczowych

\relative a'{ \key as \major \override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f \cadenzaOn as1 bes c des es f g as \cadenzaOff } \addlyrics { \small { as b c des es f g as } }

Pokrewną jej molową tonacją równoległą jest f-moll[1], jednoimienną molową – as-moll.

Trudna do realizacji dla instrumentów smyczkowych, dlatego rzadko wybierana jako tonacja dzieł symfonicznych.

Znane dzieła utrzymane w tonacji As-dur:

  • Fryderyk Chopin – Polonez As-dur op. 53 (Heroiczny)
  • Johannes Brahms – trzecia część I Symfonii
  • Robert Schumann – Karnawał
  • Ludwig van Beethoven – druga część Sonaty c-moll Patetycznej, op.13
  • Ferenc Liszt – Liebestraum
  • Ignacy Feliks Dobrzyński - Koncert Fortepianowy As-dur op. 2 (1824)
  • Coldplay – Viva La Vida

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ FranciszekF. Wesołowski FranciszekF., Zasady muzyki, wyd. 7, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1986, s. 127, ISBN 83-224-0250-3 .
  • p
  • d
  • e
Deses=C
His=C
gisis=a
heses=a
Asas
Eses
ces
Heses
As
his
Ais
fisis
Eis
cisis

W czerwonym pierścieniu znajdują się nazwy tonacji durowych, w zielonym – molowych. Teoretycznie istniejące, ale niestosowane w praktyce tonacje enharmoniczne zapisane są drobną czcionką. W zewnętrznym szarym pierścieniu pokazane są odpowiadające danej gamie znaki przykluczowe.