Beer Szewa (ruiny)

Beer Szewa^[1], Tel Beer Szewa – nazwa niniejszej jednostki kulturowej związana jest z doliną Beer Szewy, gdzie zlokalizowane są najważniejsze stanowiska dla niniejszej kultury, czyli: Tell Abu Matar, Bir es-Safdi i Szikmim. Zespół zjawisk kulturowych utożsamianych z omawianą kulturą obejmował swym zasięgiem obszary Syro-Palestyny. Rozwój tej jednostki kulturowej wyznaczają daty od ok. 4300 do ok. 3700 p.n.e. Inwentarz ceramiczny w niniejszej kulturze reprezentowany jest przez naczynia wykonywane na kole i są to dzbany bez szyjki, naczynia z zaokrąglonymi brzuścami, małe misy oraz dzbany z dziobkami. Naczynia zdobione były jedynie wzdłuż brzegu albo wokół brzuśca w postaci czerwonych pasów. Konstrukcje mieszkalne miały postać ziemianek drążonych w lessie; we wnętrzu tych obiektów poświadczona jest obecność jam zasobowych oraz palenisk. Ludność niniejszej jednostki kulturowej zajmowała się głównie uprawą pszenicy, jęczmienia, poświadczona jest także hodowla kóz, owiec i bydła. Znaleziska w Bir es Safadi mogą świadczyć o istnieniu warsztatu do obróbki kości słoniowej, zaś na stanowisku Tell Abu Matar poświadczona jest obecność śladów produkcji metalurgicznej.

Zobacz też

• prehistoria
• kultura gaszulska

Przypisy

Bibliografia

• Janusz K. Kozłowski, Wielka Historia Świata, t. II Od "rewolucji" neolitycznej do podbojów Aleksandra Wielkiego, Fogra, Kraków 2004.
• Janusz K. Kozłowski, Archeologia Prahistoryczna, t. I Starsza Epoka Kamienia, Nakładem Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 1972.
• Piotr Kaczanowski, Janusz K. Kozłowski, Wielka Historia Polski, t.1 Najdawniejsze dzieje ziem polskich (do VII w.), Fogra, Kraków 1998.
• Janusz K. Kozłowski (opracowanie naukowe), Encyklopedia historyczna świata, t. I Prehistoria, Agencja Publicystyczno-Wydawnicza Opres, Kraków 1999.
• Bolesław Ginter, Janusz K. Kozłowski, Technika obróbki i typologia wyrobów kamiennych paleolitu, mezolitu i neolitu (wyd. III), PWN, Warszawa 1990.
• J.Desmond Clark, Prahistoria Afryki, PWN, Warszawa 1978.