Broń bezodrzutowa
Broń bezodrzutowa – broń palna, w której reakcja wypływu części gazów prochowych z lufy w kierunku przeciwnym do ruchu pocisku zapewnia równowagę broni podczas strzału[1].
Charakterystyka
W broni tej dzięki zastosowaniu częściowo otwartego zamka obniżono ciśnienie gazów prochowych w lufie podczas strzału. Takie rozwiązanie pozwoliło na zastosowanie luf cienkościennych o niewielkiej masie. Wyeliminowanie odrzutu pozwoliło na ustawianie broni na lekkich podstawach, a w przypadku mniejszych kalibrów do możliwości strzelania z ramienia[2]. Gazy wypływające do tyłu zmniejszają sprawność układu miotającego i obniżają tym samym prędkość i donośność pocisków. Powstająca za bronią niebezpieczna strefa gorących gazów prochowych demaskuje stanowisko ogniowe.
Rozróżnia się najczęściej broń bezodrzutową w postaci[3]:
- dział bezodrzutowych
- granatników przeciwpancernych
Przypisy
- ↑ Krupa (red.) 2007 ↓, s. 113.
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 52.
- ↑ Torecki 1982 ↓, s. 38.
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.
- Andrzej Krupa (red.): Encyklopedia wojskowa: dowódcy i ich armie, historia wojen i bitew, technika wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 978-83-01-15175-1.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
- Stanisław Torecki: 1000 słów o broni i balistyce. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06699-X.
