Deklinacja (językoznawstwo)
 | Zobacz też: inne znaczenia słowa „deklinacja”. |
Deklinacja (od łac. declinare „odmieniać”) – odmiana wyrazu (imienia) przez przypadki i liczby. Występuje w językach fleksyjnych. Może realizować się przez końcówki fleksyjne lub afiksy aglutynacyjne[1]. W języku polskim deklinacji podlegają rzeczowniki, przymiotniki, imiesłowy przymiotnikowe, zaimki rzeczowne, przymiotne i liczebne oraz liczebniki[2]. Pojęciem deklinacji określa się także zespół form fleksyjnych, występujący w odmienianych w ten sposób wyrazach.
Zobacz też
 | Zobacz hasło deklinacja w Wikisłowniku |
- deklinacja w języku polskim
- deklinacja łacińska
- fleksja
- koniugacja
Przypisy
- ↑ Polański 1999 ↓, s. 109.
- ↑ Nagórko 2007 ↓, s. 140–150.
Bibliografia
- KazimierzK. Polański KazimierzK. (red.), Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, wyd. 2, Wrocław: Ossolineum, 1999, ISBN 83-04-04445-5, OCLC 835934897 .
- Alicja Nagórko: Zarys gramatyki polskiej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 978-83-01-15390-8.
Kontrola autorytatywna (fleksja):
- Britannica: topic/declension
- БРЭ: 3623656
