Deswenlafaksyna

Deswenlafaksyna

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) 4-[2-dimetyloamino-1-(1-hydroksycykloheksylo)etylo]fenol
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C16H25NO2
Masa molowa	263,37 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	93413-62-8
PubChem	125017
DrugBank	DB06700
SMILES OC2(C(c1ccc(O)cc1)CN(C)C)CCCCC2
InChI InChI=1S/C16H25NO2/c1-17(2)12-15(13-6-8-14(18)9-7-13)16(19)10-4-3-5-11-16/h6-9,15,18-19H,3-5,10-12H2,1-2H3 InChIKey KYYIDSXMWOZKMP-UHFFFAOYSA-N
Niebezpieczeństwa Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanego źródła[1] chlorowodorek deswenflaksacyny Uwaga Zwroty H H319 Zwroty P P305+P351+P338
Podobne związki
Pochodne	wenlafaksyna
Farmakokinetyka Biodostępność 80% Okres półtrwania 11 godzin Wiązanie z białkami osocza i tkanek niskie (30%) Metabolizm CYP3A4 Wydalanie 45% w postaci niezmienionej w moczu
Uwagi terapeutyczne Drogi podawania doustnie
Multimedia w Wikimedia Commons

Deswenlafaksyna – wielofunkcyjny organiczny związek chemiczny, główny metabolit wenlafaksyny (jest produktem jej O-demetylacji). Stosowana jest w leczeniu depresji, podobnie jak jej macierzysty związek, od którego jest prawdopodobnie mniej skuteczna przy podobnym profilu bezpieczeństwa i tolerancji^[2], chociaż późniejsza metaanaliza wykazała porównywalną skuteczność^[3]. Jest lekiem przeciwdepresyjnym z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI) i jest przyjmowana doustnie^[4].

Częste działania niepożądane to zawroty głowy, problemy ze snem, zwiększone pocenie się, zaparcia, senność, niepokój i problemy seksualne^[4]. Poważne działania niepożądane mogą obejmować samobójstwo u osób poniżej 25 roku życia, zespół serotoninowy, krwawienie, manię i wysokie ciśnienie krwi^[4]. W przypadku gwałtownego zmniejszenia dawki może wystąpić zespół odstawienny^[4]. Nie jest jasne, czy stosowanie podczas ciąży lub karmienia piersią jest bezpieczne^[5].

Deswenlafaksyna została dopuszczona do użytku medycznego w Stanach Zjednoczonych w 2008 roku^[4]. W Europie wniosek o jej zastosowanie został odrzucony w 2009 r.^[2] W 2017 roku była 235 najczęściej przepisywanym lekiem w Stanach Zjednoczonych, z ponad dwoma milionami recept^[6][7].

Zastosowania medyczne

Deswenlafaksyna jest stosowana przede wszystkim w leczeniu zaburzeń depresyjnych^[8]. Stosowanie badano tylko do 8 tygodni^[4]. Może być mniej skuteczna niż wenlafaksyna^[2], chociaż niektóre badania wykazały porównywalną skuteczność z mniejszą częstością nudności^[3].

Dawki 50–400 mg/dobę wydają się skuteczne w przypadku zaburzeń depresyjnych, chociaż nie wykazano żadnych dodatkowych korzyści przy dawkach większych niż 50 mg/dobę, a zdarzenia niepożądane i przerwanie leczenia występowały częściej przy wyższych dawkach^[9].

Deswenlafaksyna poprawia wynik HAM-D17^[10] oraz pomiarów dobrego samopoczucia, takich jak Skala Niepełnosprawności Sheehana (SDS) oraz 5-punktowy Indeks Dobrostanu Światowej Organizacji Zdrowia (WHO-5)^[11].

Efekty uboczne

Częstotliwość działań niepożądanych^[8][12][13]:

Bardzo częste działania niepożądane obejmują:

Częste działania niepożądane obejmują:

Niezbyt częste działania niepożądane obejmują:

Rzadkie działania niepożądane obejmują:

Częste działania niepożądane, ale o nieznanym nasileniu to:

Farmakologia

Deswenlafaksyna jest syntetyczną postacią wyizolowanego głównego aktywnego metabolitu wenlafaksyny i jest klasyfikowana jako inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI). Kiedy większość osób (normalnie metabolizujących) przyjmuje wenlafaksynę, około 70% dawki jest metabolizowane do deswenlafaksyny, więc oczekuje się, że działanie tych dwóch leków będzie bardzo podobne^[14]. Działa poprzez blokowanie transporterów „wychwytu zwrotnego” kluczowych neuroprzekaźników wpływających na nastrój, pozostawiając w ten sposób bardziej aktywne neuroprzekaźniki w synapsie. Dotkniętymi neuroprzekaźnikami są serotonina (5-hydroksytryptamina) i noradrenalina (noradrenalina). Jest około 10 razy silniejszy w hamowaniu wychwytu serotoniny niż wychwytu noradrenaliny^[15].

Przypisy