Dialog społeczny

Dialog społeczny (skr. DS^[1]) – całokształt wzajemnych relacji między związkami zawodowymi i organizacjami pracodawców, obejmujący też ich dwu- trój- lub wielostronne stosunki z organami państwowymi (np. rząd, agendy rządowe, samorząd i inne)^[1]. Uczestnik dialogu społecznego to partner społeczny lub (w postrzeganiu bardziej pejoratywnie) członek grupy interesu^[2].

Definicja

Nie ma obecnie jednolitej definicji legalnej tego pojęcia^[3], niemniej dialog społeczny jest określany jako proces stałej interakcji pomiędzy uczestnikami mający na celu wypracowanie porozumień w sprawach kontroli nad zmiennymi czynnikami społeczno-ekonomicznymi w makro- i mikroskali^[1]. W Polsce pojęcie dialogu społecznego najczęściej odnoszone jest do formy regulowania stosunków pomiędzy uczestnikami w sferze stosunków przemysłowych (zbiorowych stosunków pracy)^[2].

Dialog społeczny może też być definiowany jako budowanie porozumienia wśród członków wspólnoty (np. dzielnicy, miejscowości, gminy, powiatu) na rzecz współodpowiedzialności za zrównoważony rozwój społeczeństwa obywatelskiego na danym terenie i dobrobyt mieszkańców na tym obszarze. Dialog społeczny w tym kontekście jest najbardziej kompleksową formą porozumienia się pomiędzy wszystkimi interesariuszami obywatelskiej wspólnoty, gdyż nie jest działaniem doraźnym, ale procesem ciągłym i rozwojowym^[4].

Według Europejskiej Konfederacji Związków Zawodowych dialog społeczny to proces negocjacji, w którym różne podmioty społeczne (partnerzy społeczni) osiągają porozumienie w sprawie współpracy w zakresie polityk i działań^[5].

Według Kazimierza Frieske, treść idei dialogu społecznego ewoluowała w czasie. Od formy usystematyzowanego rozwiązywania problemów w obszarze stosunków pracy przeszła stopniowo do obejmowania szerokiego spektrum zagadnień politycznych, podatkowych, ubezpieczeniowych, demograficznych, zdrowotnych i międzynarodowych. Stało się to w drodze rozwoju społeczeństwa współczesnego, gdzie istnieją sploty wielu skomplikowanych składowych^[2].

Charakter

Dialog ten może mieć charakter:

• instytucjonalny (formalny). W tej formie negocjacje zbiorowe są prowadzone przez specjalnie powołane do tego celu instytucje, rady albo komisje, funkcjonujące na bazie różnego rodzaju aktów prawnych czy przyjętych osobno porozumień. Udział w pracach takich instytucji jest ograniczony do kilku najbardziej reprezentatywnych organizacji związków zawodowych i pracodawców, które mają realny i konkretny wpływ na zachowania swoich członków i autorytet nakłonienia ich do zastosowania się do wypracowanych ustaleń^[1],
• pozainstytucjonalny – realizowany poprzez zawieranie układów zbiorowych pracy oraz konsultacje i działania opiniujące, w ramach realizacji uprawnień partnerów społecznych wynikających z dotyczącego ich ustawodawstwa. W tej formie możliwe jest także tworzenie dialogu obywatelskiego z udziałem organizacji pozarządowych. W przypadku wystąpienia zagrożeń konfliktem społecznym, praktykowaną formą dialogu niesformalizowanego jest kontakt doraźny nazywany dialogiem incydentalnym lub dialogiem ad hoc^[1].

Z uwagi na zasięg dialog społeczny może mieć wymiar międzynarodowy, krajowy, regionalny, branżowy lub zakładowy. Podstawowymi zasadami takiego dialogu są niezależność i równowaga poszczególnych stron, zaufanie i dążenie do kompromisu, a także działanie zgodne z obowiązującym prawem. Dialog społeczny może mieć formę negocjacji, konsultacji, opiniowania lub informowania^[1]. Przedmiotem dialogu społecznego jest przede wszystkim wspólne kształtowanie stosunków zawodowych, warunków pracy, płac, świadczeń socjalnych, jak również innych zagadnień polityki gospodarczej, będących w zainteresowaniu i kompetencji wszystkich stron, a także stosunków między partnerami i ich wzajemnych zobowiązań^[3].

Prawo polskie

W polskim prawie o dialogu społecznym mówi m.in. preambuła Konstytucji z 2 kwietnia 1997, stanowiąca, że: My- Naród- (…) ustanawiamy Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej jako prawa podstawowe dla państwa oparte na poszanowaniu wolności i sprawiedliwości, współdziałaniu władz, dialogu społecznym oraz na zasadzie pomocniczości umacniającej uprawnienia obywateli i ich wspólnot. W Konstytucji RP wpisano także ideę dialogu społecznego w artykuł 20: Społeczna gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej, własności prywatnej oraz solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych stanowi podstawę ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej^[3][2].

Przykłady

Jako przykłady dialogu społecznego wskazać można porozumienia sierpniowe, czy porozumienia okrągłego stołu^[6][7]. W Polsce stałym forum o takim charakterze jest Rada Dialogu Społecznego utworzona w miejsce Komisji Trójstronnej do spraw Społeczno-Gospodarczych^[3].

Przypisy