Difluorek metylofosfonowy

Difluorek metylofosfonowy
Nazewnictwo
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
difluorofosforylometan
Inne nazwy i oznaczenia
DF, difluoro[1], difluor[2], difluorofosfonian metylu
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

CH3POF2

Masa molowa

100,00 g/mol

Wygląd

ciecz o ostrym, gryzącym zapachu[1]

Identyfikacja
Numer CAS

676-99-3

PubChem

69610

SMILES
CP(=O)(F)F
InChI
InChI=1S/CH3F2OP/c1-5(2,3)4/h1H3
InChIKey
PQIOSYKVBBWRRI-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
Gęstość
1,359 g/cm³[1]; ciecz
1,3314 g/cm³ (20 °C)[3]; ciecz
Temperatura topnienia

−37,1 °C[1]

Temperatura wrzenia

98 °C[3]
22 °C (27 mmHg)[3]

Niebezpieczeństwa
Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji
według kryteriów GHS są niedostępne.
Temperatura zapłonu

nie dotyczy[1]

Dawka śmiertelna

LD50 13,7 mg/kg (szczur, dożylnie)

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Difluorek metylofosfonowy (DF) – organiczny związek chemiczny z grupy fosfonianów. Używany głównie jako prekursor do otrzymywania fosforoorganicznych bojowych środków trujących, takich jak sarin, soman lub VX. Może być stosowany w amunicji binarnej, np. w amerykańskim pocisku artyleryjskim M687, który oprócz DF zawiera także alkohol izopropylowy. W pocisku tym pod wpływem nagłego przyspieszenia, ścianki oddzielające prekursory ulegają zniszczeniu, a szybkie obroty powodują ich zmieszanie skutkując powstaniem sarinu o czystości ok. 70%[2]. DF może także występować w mieszaninie z sarinem jako pozostałość po jego produkcji[4].

W reakcjach z alkoholami powstają substancje o właściwościach paralityczno-drgawkowych. Sam DF także jest trujący i żrący. Z powodu dużej lotności, największe zagrożenie stwarza inhalacja tego związku. Pary mają gryzący, ostry zapach i powodują poważne oraz bolesne podrażnienia oczu, nosa, gardła i płuc[1].

DF jest, w rozumieniu Konwencji o zakazie broni chemicznej, bezpośrednim prekursorem (część B Wykazu 1) niektórych substancji zawartych w części A Wykazu 1[5][6].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Steven L.S.L. Hoenig Steven L.S.L., Compendium of Chemical Warfare Agents, New York: Springer, 2007, ISBN 978-0-387-34626-7  (ang.).
  2. ↑ a b EricE. Croddy EricE., ClarisaC. Perez-Armendariz ClarisaC., JohnJ. Hart JohnJ., Broń chemiczna i biologiczna, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 2003, s. 33, 55, ISBN 83-204-2817-3 .
  3. ↑ a b c Physical Constants of Organic Compounds, [w:] David R.D.R. Lide David R.D.R. (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, ISBN 978-1-4200-9084-0  (ang.).
  4. ↑ Sylvia S.S.S. Talmage Sylvia S.S.S. i inni, The Fate of Chemical Warfare Agents in the Environment, [w:] Chemical Warfare Agents. Toxicology and Treatment, Timothy C.T.C. Marrs (red.), Robert L.R.L. Maynard (red.), Frederick R.F.R. Sidell (red.), wyd. 2, John Wiley & Sons, 2007, s. 109, ISBN 978-0-470-01359-5  (ang.).
  5. ↑ Konwencja o zakazie broni chemicznej (CWC), [w:] LeszekL. Konopski LeszekL., Historia broni chemicznej, Warszawa: Bellona, 2009, s. 214, 219, ISBN 978-83-11-11643-6 .
  6. ↑ Chemical Weapons Convention. Schedule 1. Międzynarodowa Organizacja ds. Zakazu Broni Chemicznej. [dostęp 2011-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-07)]. (ang.).

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.