Discoverer 35

Discoverer 35
SRV 523

Inne nazwy	CORONA 9028, Corona 35, KH-3 9028, Agena B 1118, FTV-1118, 1961 Alpha Zeta
Indeks COSPAR	1961-030A
Państwo	Stany Zjednoczone
Zaangażowani	CIA, USAF
Rakieta nośna	Thor Agena B
Miejsce startu	Vandenberg Air Force Base
Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	238 km[1]
Apogeum	278 km
Okres obiegu	90 min
Nachylenie	81,63°
Mimośród	0,003012
Czas trwania
Początek misji	15 listopada 1961 21:23 UTC
Koniec misji	3 grudnia 1961
Powrót do atmosfery	kapsuła – 16 listopada, satelita – 3 grudnia 1961
Wymiary
Kształt	walca
Masa całkowita	1150 kg[2]

Discoverer 35 – amerykański satelita rozpoznawczy. Stanowił część tajnego programu CORONA. Jego zadaniami miało być wykonanie wywiadowczych zdjęć Ziemi o niskiej rozdzielczości. Kapsuła powrotna oddzieliła się od statku po wykonaniu około 18 orbit. Została przechwycona w locie przez samolot C-130.

Oprócz normalnego wyposażenia do telemetrii, statek został wyposażony w dodatkowe mierniki napięcia i ciśnienia, oraz innych parametrów lotu.

Pomyślnie wystrzelone misje Keyhole-3, czyli Discoverer 29, Discoverer 30, Discoverer 32, Discoverer 35 i Discoverer 36, zużyły razem 7521,24 metrów taśmy filmowej, na których wykonały 9918 fotografii. Mimo że kamery statku pracowały poprawnie, zdjęcia miały zauważalną granulację.

Ładunek

• Kamera panoramiczna C-Double Prime, o ogniskowej 61 cm i rozdzielczości (na powierzchni Ziemi) 7,6 m
• Próbki wystawiane na działanie promieniowania kosmicznego

Dwie grupy klisz pokrytych emulsją czułą na promieniowanie jądrowe, ustawione pionowo i poziomo. Badały intensywność i kierunek promieniowania kosmicznego. Były czułe na neutrony, promienie X i kwanty gamma. Eksperyment zawierał także próbki metali (w tym ziem rzadkich), wystawione na działanie środowiska kosmicznego.

• Radiometr skanujący - ważący 1,68 kg przyrząd mierzył promieniowanie termiczne wysyłane przez Ziemię oraz promieniowanie słoneczne odbite od Ziemi. Składał się z m.in.: układu optycznego i filtrów umieszczonych w wieżyczce; dwóch bolometrów (razem 175 detektorów PbS): czułego na promieniowanie termiczne, 3,5 - 30 μm, i czułego na światło widzialne i bliską podczerwień, 0,2 - 4,5 μm); systemu telemetrii. Każdy detektor miał pole widzenia około 5°. Taki sam przyrząd poleciał na satelicie MIDAS 4; wyprodukowany przez Baird-Atomic Inc. (obecnie Baird Corporation); mimo że tylko detektor promieniowania termicznego działał poprawnie, eksperyment udał się. Dobre dane odebrano ze 110 orbit, czyli z około 165 godzin pracy.

Przypisy

Bibliografia

• Encyclopedia Astronautica (ang.)
• NSSDC Master Catalog (ang.)
• CORONA Summary. [w:] Military Space Programs [on-line]. Federation of American Scientists, 1997. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).