Erich Fellgiebel

Erich Fellgiebel
Ilustracja
generał major generał major
Data i miejsce urodzenia

4 października 1886
Pöpelwitz
(współczesne Popowice)

Data i miejsce śmierci

4 września 1944
Berlin

Przebieg służby
Lata służby

1905–1944

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Reichswehra
Wehrmacht

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Żelazny I Klasy, ponowne nadanie w 1939 Krzyż Żelazny II Klasy, ponowne nadanie w 1939 Order Krzyża Wolności I Klasy – wojenny (Finlandia)
[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Erich Fellgiebel (ur. 4 października 1886 w Pöpelwitz, zm. 4 września 1944 w Berlinie) – generał niemiecki, szef wydziału łączności niemieckiego Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych (niem. Oberkommando des Heeres, OKH) i szef relacji łączności (niem. Chef der Wehrmachtnachrichtenverbindungen) w Naczelnym Dowództwie Wehrmachtu (niem. Oberkommando der Wehrmacht, OKW), uczestnik spisku na życie Hitlera z 20 lipca 1944, za udział w spisku skazany na karę śmierci i stracony.

Życiorys

Erich Fellgiebel urodził się 4 października 1886 roku[2][a] w Pöpelwitz (współczesne Popowice)[3].

W 1905 roku rozpoczął służbę wojskową jako Aspirant (niem. Offiziersanwärter) w batalionie łączności Armii Cesarstwa Niemieckiego[2]. Uczestnik I wojny światowej – po jej zakończeniu służył jako oficer sztabu generalnego (niem. Generalstabsoffizier) w Berlinie[2]. W 1929 roku został szefem komórki szyfrowania (niem. Chiffrierstelle) w Reichswehrministerium i w 1934 roku przyczynił się do wprowadzenia wspólnej wersji Enigmy dla całego Wehrmachtu[4].

W 1938 roku został powołany na szefa wydziału łączności Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych (niem. Oberkommando des Heeres, OKH) oraz na szefa łączności (niem. Chef der Wehrmachtnachrichtenverbindungen) w Naczelnym Dowództwie Wehrmachtu (niem. Oberkommando der Wehrmacht, OKW)[2].

Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej, Fellgiebel krytykował reżim nazistowski[5]. Później krytykował także brak kompetencji Hitlera w prowadzeniu wojny[5]. Poprzez dowódców Ludwiga Becka (1880–1944) i Franza Haldera (1884–1972) skontaktował się z kręgami wojskowego Widerstandu[2]. Był zaangażowany w dostosowywanie planu operacyjnego o kryptonimie Walkiria dla potrzeb przejęcia władzy i organizację zamachu na Hitlera[2]. Zamach został przeprowadzony 20 lipca 1944 roku przez Clausa Schenk von Stauffenberga, który podłożył bombę w sali narad. Przebywając w Wilczym Szańcu, Fellgiebel odpowiadał za odcięcie łączności od kwatery Hitlera i zapewnienie łączności spiskowcom[2][6]. Wybuch bomby ranił większość z obecnych na naradzie, przy czym Hitler odniósł lekkie rany, które nie stanowiły zagrożenia życia[7]. Stauffenberg obserwował eksplozję z odległości i według relacji Fellgiebla miał widzieć, jak z baraku wynoszono ciało okryte płaszczem Hitlera, co przekonało go o pełnym powodzeniu zamachu[8]. Przekonany o sukcesie udał się ze swoim adiutantem Wernerem von Haeftenem do Berlina[8]. Fellgiebel przekazał do Berlina informację o niepowodzeniu zamachu, przez co generał Friedrich Olbricht (1888–1944), który miał rozpocząć przewrót w stolicy, zwlekał z wydaniem rozkazu do puczu[9].

Po nieudanym zamachu został natychmiast aresztowany, poddany trzytygodniowym torturom nie wydał współspiskowców[10]. 10 sierpnia 1944 roku[b] został skazany przez Volksgerichtshof pod przewodnictwem Rolanda Freislera na karę śmierci[2]. Został stracony w Berlinie-Plötzensee 4 września 1944 roku[2].

Upamiętnienie

Na jego cześć nazwano koszary Bundeswehry w bawarskim Pöcking[3] (niem. General-Fellgiebel-Kaserne).

Uwagi

  1. ↑ Adams (2009) podaje inną datę urodzenia – 10 kwietnia 1886 roku[3].
  2. ↑ Adams (2009) podaje inną datę wyroku – 8 sierpnia 1944 roku[3].

Przypisy

  1. ↑ Fellgiebel, Fritz Erich – TracesOfWar.com [online], tracesofwar.com [dostęp 2021-06-09]  (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h i Gedenkstätte Deutscher Widerstand ↓.
  3. ↑ a b c d Adams 2009 ↓, s. 105–106.
  4. ↑ Bauer 2006 ↓, s. 32,118.
  5. ↑ a b Hoffman 1996 ↓, s. 337.
  6. ↑ Hoffman 1996 ↓, s. 338.
  7. ↑ Horstmann 2008 ↓, s. 195.
  8. ↑ a b Hoffman 2008 ↓, s. 267.
  9. ↑ Eckelmann 2014 ↓.
  10. ↑ Hoffman 1996 ↓, s. 514.

Bibliografia

  • Erich Fellgiebel. [w:] Gedenkstätte Deutscher Widerstand [on-line]. [dostęp 2020-06-05]. (niem.).
  • Jefferson Adams: Historical Dictionary of German Intelligence. Scarecrow Press, 2009. ISBN 978-0-8108-6320-0. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).
  • Friedrich L. Bauer: Decrypted Secrets: Methods and Maxims of Cryptology. Springer Science & Business Media, 2006. ISBN 978-3-540-48121-8. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).
  • Susanne Eckelmann: Claus Schenk Graf von Stauffenberg 1907–1944. [w:] Deutsches Historisches Museum, Berlin [on-line]. 2014-09-14. [dostęp 2020-06-05]. (niem.).
  • Peter Hoffmann: The history of the German resistance, 1933-1945. McGill-Queen’s Press – MQUP, 1996. ISBN 0-7735-1531-3. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).
  • Harry Horstmann: Operation Walküre: Claus Schenk Graf von Stauffenberg. Books on Demand, 2008. ISBN 3-8370-6295-3. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).