Ernesto Ruffini
| Kardynał prezbiter | |||
 | |||
| |||
| Kraj działania | Włochy | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 19 stycznia 1888 | ||
| Data i miejsce śmierci | 11 czerwca 1967 | ||
| Arcybiskup Palermo | |||
| Okres sprawowania | 1945–1967 | ||
| Wyznanie | katolicyzm | ||
| Kościół | |||
| Prezbiterat | 10 lipca 1910 | ||
| Nominacja biskupia | 11 października 1945 | ||
| Sakra biskupia | 8 grudnia 1945 | ||
| Kreacja kardynalska | 18 lutego 1946 | ||
| Kościół tytularny | |||
| |||
| Data konsekracji | 8 grudnia 1945 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | Giuseppe Pizzardo | ||||||||||||
| Współkonsekratorzy | Francesco Borgongini Duca | ||||||||||||
| |||||||||||||
Ernesto Ruffini (ur. 19 stycznia 1888 w San Benedetto Po, zm. 11 czerwca 1967 w Palermo) – włoski kardynał, arcybiskup Palermo.
Życiorys
Kształcił się w seminarium w Mantui, a także w Rzymie, gdzie uzyskał licencjat z filozofii w roku 1911 na Akademii św. Tomasza, uczęszczał też do Instytutu Biblijnego. Święcenia kapłańskie otrzymał 10 lipca 1910 w kaplicy katedry w Mantui z rąk miejscowego ordynariusza Paolo Carlo Origo. Po ukończeniu rzymskich studiów w 1913 został wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym w Rzymie. Był nim do roku 1930. Oprócz tego wykładał w Ateneum De Propaganda Fide, był egzaminatorem rzymskiego kleru i współpracował ze Świętym Oficjum i Kongregacją ds. Seminariów i Uniwersytetów, gdzie od 1928 był sekretarzem. Od 1930 wykładał na Ateneum Laterańskim. W roku 1931 został pronotariuszem apostolskim. Od 1934 działał jako przewodniczący Akademii Niepokalanego Poczęcia w Rzymie.
11 października 1945 otrzymał nominację na arcybiskupa metropolitę Palermo. Sakry w kościele św. Ignacego w Rzymie udzielił mu kardynał Giuseppe Pizzardo. Na konsystorzu z 1946 otrzymał kapelusz kardynalski i tytuł kardynała-prezbitera S. Sabinae. Otrzymał doktoraty honoris causa uniwersytetów w Buenos Aires i Palermo. Brał udział w konklawe 1958 i 1963 roku. Uczestnik Vaticanum II, gdzie zasiadał w ławie przewodniczących. Zasłynął wtedy rekordową liczbą wystąpień w liczbie czterdziestu. Był też znany ze swych nieprzejednanych tradycjonalistycznych poglądów. Zmarł nagle na zawał serca, kiedy przygotowywał się do mszy w Bonagii, dzielnicy Palermo. Pochowany w miejscowej katedrze.
Bibliografia
- Sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy
- Catholic-Hierarchy
- Cesare De Agostini, Konklawe XX wieku. Kulisy wyborów papieży, Kraków 2005
- p
- d
- e
|
