François Christophe Kellermann

Ten artykuł od 2021-04 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Marszałek Francji

Data i miejsce urodzenia

28 maja 1735
Strasburg

Data i miejsce śmierci

13 września 1820
Paryż

Siły zbrojne

Królestwo Francji
Królestwo Francji
Republika Francuska
Cesarstwo Francuskie
Królestwo Francji

Odznaczenia

Upamiętnienie nazwiska na Łuku Triumfalnym w Paryżu

Multimedia w Wikimedia Commons

François Christophe Kellermann (ur. 28 maja 1735 w Strasburgu; zm. 13 września 1820 w Paryżu) – francuski generał okresu rewolucji francuskiej oraz marszałek Cesarstwa Francuskiego; książę Valmy; ojciec gen. François Étienne Kellermanna.

Do wojska wstąpił w wieku 15 lat, walczył w wojnie siedmioletniej (1756–1763). W 1770 roku został wysłany przez króla Francji Ludwika XV do Polski jako instruktor wojskowy konfederatów barskich. W ramach swej misji, zorganizował i szkolił konfederacką kawalerię. Wybuch rewolucji francuskiej zastał go w stopniu generała brygady. W 1792 roku, dowodził Armią Metzu wypełniającą rozkaz osłony Alzacji. W bitwie pod Valmy poderwał do walki słabo wyszkolonych ochotników, co przeważyło szalę zwycięstwa. W dalszej kampanii odbił twierdze w Verdun i Longwy.

W listopadzie 1792 roku został przeniesiony na dowódcę Armii Alp, z którą w sierpniu 1793 roku prowadził oblężenie Lyonu by następnie zmusić wojska wojska Piemontu do wycofania z Francji. Został uznany za niepewnego politycznie przez rządy jakobinów, oskarżony i skazany na więzienie - przesiedział 13 miesięcy w paryskim więzieniu. Po obaleniu jakobinów, w styczniu 1795 roku powrócił na dawne stanowisko. Dwa lata później został członkiem kolejnych komitetów wojskowych i inspektorem Armii Holandii.

W roku 1804 został awansowany przez Napoleona na stopień marszałka Francji, głównie za zasługi pod Valmy. W 1807 roku Napoleon nadał mu tytuł księcia Valmy, a także nagrodził posiadłością ziemską Johannisberg.

Po abdykacji Napoleona w 1814 roku przeszedł na stronę Burbonów, natomiast podczas Stu Dni pozostał na uboczu. Został członkiem Izby Parów uchodząc za liberała. Zmarł w Paryżu, w testamencie zarządził, by pod Valmy wzniesiono pomnik ku czci poległych żołnierzy i by u jego stóp złożyć jego serce.

Napoleon cenił go jako sprawnego organizatora służb wojskowych.

Bibliografia

Bronisław Gembarzewski: Wojsko polskie. Księstwo Warszawskie. 1807-1814. 1905.
Marian Kujawski, Z bojów polskich w wojnach napoleońskich, Maida – Somosierra – Fuengirola – Albuera, Nakł. Polskiej Fundacji Kulturalnej Londyn 1967;
Marian Kukiel, Dzieje oręża polskiego w epoce napoleońskiej 1795-1815, Poznań 1912.