Ignacy Pilwiński

Ignacy Pilwiński
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

25 sierpnia 1896
Wilno

Data i miejsce śmierci

14 września 1939
Kutno

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

68 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie)

Ignacy Pilwiński (ur. 25 sierpnia 1896 w Wilnie, zm. 14 września 1939 w Kutnie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w Wilnie, w rodzinie Józefa i Marii z Mierzyńskich[1]. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[2]. Służył w 25 Pułku Piechoty w Piotrkowie[3][4][5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1833. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6], a 18 lutego 1928 mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 196. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W kwietniu tego roku został wyznaczony w macierzystym oddziale na stanowisko oficera sztabowego pułku[8][9]. W lipcu 1929 został przesunięty na stanowisko dowódcy III batalionu[10][11], a w marcu 1931 przeniesiony do 86 Pułku Piechoty w Mołodecznie na stanowisko dowódcy batalionu[12]. W czerwcu 1933 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[13][14]. Później został przeniesiony do 68 Pułku Piechoty we Wrześni na stanowisko dowódcy II batalionu, detaszowanego w Jarocinie[15]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 22. lokatą w korpusie oficerów piechoty[16][17].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 walczył na czele II baonu 68 pp. Zmarł 14 września w Kutnie w następstwie odniesionych ran[1].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b Straty ↓.
  2. ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 88.
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 97.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 197, 421.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 184, 364.
  6. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 69.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 47.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 133.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 41, 185.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 211.
  11. ↑ Jarno 2003 ↓, s. 99.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 101.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 128.
  14. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 24.
  15. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 628.
  16. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 418.
  17. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 16.
  18. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 34.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
  • Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Dep. Piech. MSWojsk., 1935.
  • Witold Jarno. Garnizon piotrkowski w okresie międzywojennym (1921–1939). „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica”. 76, 2003. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego. ISSN 0208-6050. 
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].