Kacper Kobyliński

Kacper Kobyliński
Kanonik honorowy kapituły kolegiackiej św. Józefa w Kaliszu
Kraj działania

Królestwo Polskie

Data i miejsce urodzenia

3 stycznia 1858
Zagórów, Królestwo Kongresowe

Data i miejsce śmierci

12 marca 1913
Poznań, Cesarstwo Niemieckie

Proboszcz parafii pw. św. Wawrzyńca w Słupcy i dziekan słupecki
Okres sprawowania

1902–1913

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

diecezja kujawsko-kaliska

Prezbiterat

6 czerwca 1881

Faksymile
Grób ks. Kacpra Kobylińskiego na cmentarzu parafialnym w Zagórowie

Kacper Kobyliński (ur. 3 stycznia 1858 w Zagórowie, zm. 12 marca 1913 w Poznaniu) – polski ksiądz katolicki i społecznik, kanonik honorowy kaliskiej kapituły kolegiackiej, proboszcz parafii św. Wawrzyńca w Słupcy, dziekan słupecki.

Życiorys

Kacper Kobyliński urodził się 3 stycznia 1858 w Zagórowie w Kaliskiem. Miał jedenaścioro rodzeństwa, czterech braci i osiem sióstr. Jego ojciec, Karol Kobyliński, był piekarzem. Matką Kacpra była Marianna z domu Cudkowska. Zamożna mieszczańska rodzina Kobylińskich pochodziła pierwotnie z Wrześni, a w Zagórowie osiedliła się na początku XIX w[1].

W latach 1873–1876 uczył się, z wyróżnieniem, w prywatnej 6-klasowej Szkole Realnej Edwarda Pawłowicza w Kaliszu, słynącej z wysokiego poziomu nauczania i polskiego charakteru[2]. W 1876 wstąpił do Seminarium Diecezjalnego we Włocławku, które ukończył w 1881[3]. Jeszcze jako diakon sprawował obowiązki wikariusza włocławskiej katedry Wniebowzięcia NMP. Święcenia kapłańskie otrzymał 6 czerwca 1881 we Włocławku z rąk biskupa Wincentego Popiela, ordynariusza diecezji kujawsko kaliskiej.

Po święceniach został skierowany do pracy jako wikariusz w parafii św. Jana Chrzciciela w Służewie (1881–1884), św. Zygmunta w Częstochowie (1884–1885) i św. Jakuba Apostoła w Piotrkowie Trybunalskim (1885–1888). W tej ostatniej parafii w latach 1886–1888 sprawował dodatkowo obowiązki notariusza przy delegowanym sądzie konsystorza piotrkowskiego, z uposażeniem w wysokości 150 rubli[4].

Od 1885 był członkiem rzeczywistym Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie[5].

W latach 1888–1896 był administratorem parafii Wniebowzięcia NMP w Marzeninie w powiecie łaskim, gdzie m.in. doprowadził do ogrodzenia cmentarza parafialnego[6]. W 1896, żegnany z wielkim żalem przez parafian z Marzenina[7], został przeniesiony do Brzeźnia w powiecie sieradzkim, gdzie mianowano go administratorem tamtejszej parafii św. Idziego. Podczas posługi w Brzeźniu, korzystając z własnych środków, rozbudował niewielki kościół parafialny o dwie nawy boczne, otoczył balustradą prezbiterium, dach pokrył blachą cynową, wstawił żelazne okna i wykonał terakotową posadzkę, a także uporządkował cmentarz parafialny[8]. Zakupił również do świątyni 14 obrazów przedstawiających Drogę Krzyżową i wprowadził nabożeństwa pasyjne[9].

W 1902 roku został mianowanym kanonikiem honorowym kaliskim, dziekanem słupeckim oraz proboszczem parafii pw. św. Wawrzyńca w Słupcy, w którym to kościele umieścił nowe neogotyckie witraże i zgromadził parę tysięcy rubli przeznaczonych na budowę domu parafialnego. W Słupcy działał także społecznie. Był współzałożycielem Słupeckiego Towarzystwa Oszczędnościowo-Pożyczkowego (obecnie Bank Spółdzielczy w Słupcy) oraz pierwszym przewodniczącym jego rady nadzorczej[10], kilkukrotnie wyborcą gubernialnym do Dumy Państwowej[11], członkiem zarządu słupeckiego komitetu powiatowego do spraw pomocy powodzianom[12], wiceprezesem rady nadzorczej szkoły powszechnej w Słupcy, założył także ochronę, której był prezesem[13]. Był ceniony przez parafian za dobre serce i otwarty charakter, gościnność i usłużność[3].

W 1913 r. zachorował głosząc kazanie w kościele parafialnym św. Jana Chrzciciela w Ciążeniu. Po operacji w poznańskim szpitalu Sióstr św. Elżbiety zmarł po czterotygodniowej rekonwalescencji. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w rodzinnym Zagórowie.

Rodzina

Jego bratankiem i chrześniakiem, synem Jana Kobylińskiego, wójta Zagórowa z małżeństwa z Franciszką z domu Ulatowską, był Michał Kobyliński, kierownik szkoły powszechnej w Golinie, porucznik rezerwy piechoty, a siostrzeńcem, synem Walentego Anasiewicza i Klary z domu Kobylińskiej, kapitan artylerii Jan Anasiewicz, obaj więźniowie obozu w Kozielsku, zamordowani w Katyniu w kwietniu 1940.

Przypisy

  1. ↑ Akta stanu cywilnego Parafii Rzymskokatolickiej Zagórów, Księga urodzeń, małżeństw i zgonów, r. 1858, 3 stycznia 1858 .
  2. ↑ AndrzejA. Szwarc AndrzejA., EDWARD PAWŁOWICZ [online] .
  3. ↑ a b Kronika Diecezji Włocławskiej, 1913 .
  4. ↑ WładysławW. Wlaźlak WładysławW., Organizacja i dzialalnosc Konsystorza Foralnego Piotrkowskiego w latach 1819-1918, s. 119-120 .
  5. ↑ Biblioteka Warszawska. Pismo poświęcone naukom, sztukom i przemysłowi., t. Tom czwarty, Warszawa 1885, s. 459 .
  6. ↑ Gazeta Kaliska, „Gazeta Kaliska”, 59, 1893 .
  7. ↑ Tydzień Piotrkowski, wyd. 5, 1896 .
  8. ↑ Gazeta kaliska, rok viii, 28 października 1900 r., Pismo codzienne, polityczne, społeczne i ekonomiczne, nr 245, 28 października 1900 .
  9. ↑ Gazeta kaliska, 28 października 1900 .
  10. ↑ Gazeta kaliska, 21 września 1902 .
  11. ↑ Słowo. Dziennik powszechny, 25 marca 1913 .
  12. ↑ Gazeta kaliska, 11 listopada 1903 .
  13. ↑ Gazeta kaliska, 25 stycznia 1907 .

Bibliografia

  • Kronika Diecezji Włocławskiej z 1913 r.
  • ks. Władysław Wlaźlak, Organizacja i działalność Konsystorza Foralnego Piotrkowskiego w latach 1819-1918.