Katedra Najświętszego Serca Jezusa w Harbinie
 | |||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | Harbin | ||||||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Położenie na mapie Heilongjiangu  | |||||||||||||||||||
Położenie na mapie Chin  | |||||||||||||||||||
 45°45′42,9″N 126°38′37,6″E/45,761917 126,643778 | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Katedra Najświętszego Serca Jezusa w Harbinie – katedra katolicka, znajdująca się przy ulicy Dongdazhi Jie w dzielnicy Nangang w Harbinie. Dawny kościół harbińskiej Polonii. Obecnie katedra administratury apostolskiej Harbinu.
Świątynia harbińskiej Polonii
Kościół wzniesiony został na potrzeby mieszkających w Harbinie Polaków, na działce otrzymanej od Zarządu Kolei Wschodniochińskiej. Głównymi inicjatorami budowy byli przedstawiciele korpusu wojskowego – Polacy z armii rosyjskiej z czasu wojny rosyjsko-japońskiej[1]. Budowę drewnianej świątyni, według projektu inż. Mikołaja Kazi-Gireja, rozpoczęto 7 października 1906 roku. Kamień węgielny poświęcił ks. Dominik Przyłuski rodem z Lublina[2]. Wzniesiony w stylu neogotyckim kościół ukończono w 1909 roku. Otrzymał wezwanie św. Stanisława. Został poświęcony przez biskupa Jana Cieplaka, a jego pierwszym proboszczem został ks. Antoni Maczuk[2]. W 1912 roku zastąpił go ks. Władysław Ostrowski, z którego inicjatywy wzniesiono przy parafii m.in. schronisko dla bezdomnych i starców oraz bibliotekę z czytelnią oraz rozpoczęto wydawanie Tygodnika Polskiego[3].
Po śmierci ks. Ostrowskiego w 1937 roku nowym proboszczem został ks. Paweł Chodniewicz. Zmarł w 1949 roku, w okresie repatriacji Polaków z Mandżurii do ojczyzny. Ostatnim polskim kapłanem pełniącym posługę w kościele był do połowy lat 50. ks. A. Eysymontt[4].
Współcześnie
W 1959 roku kościół został przejęty przez Patriotyczne Stowarzyszenie Katolików Chińskich. Zamknięty i zdewastowany podczas rewolucji kulturalnej w 1966 roku, służył przez następne lata jako budynek szkoły średniej[5].
Świątynia została odrestaurowana i ponownie przeznaczona na cele sakralne w 2004 roku, otrzymała także wówczas wezwanie Najświętszego Serca Jezusa[6]. Jest obecnie największym katolickim kościołem w prowincji Heilongjiang. Przy fasadzie znajdują się dwie wieże o wysokości 52 metrów[6].
Przypisy
- ↑ Polacy na Dalekim Wschodzie. „Nowości Illustrowane”. Nr 18, s. 12-13, 5 maja 1906.
- ↑ a b Adam Winiarz: Główne kierunki i formy aktywności Polaków w Mandżurii w latach 1897-1949. W: Polskie ślady na Dalekim Wschodzie. Polacy w Harbinie. Andrzej Furier (red.). Szczecin: Książnica Pomorska im. Stanisława Staszica w Szczecinie, 2008, s. 33. ISBN 978-83-87879-73-0.
- ↑ Adam Winiarz: Główne kierunki i formy aktywności Polaków w Mandżurii w latach 1897-1949. W: Polskie ślady na Dalekim Wschodzie. Polacy w Harbinie. Andrzej Furier (red.). Szczecin: Książnica Pomorska im. Stanisława Staszica w Szczecinie, 2008, s. 34. ISBN 978-83-87879-73-0.
- ↑ Adam Winiarz: Główne kierunki i formy aktywności Polaków w Mandżurii w latach 1897-1949. W: Polskie ślady na Dalekim Wschodzie. Polacy w Harbinie. Andrzej Furier (red.). Szczecin: Książnica Pomorska im. Stanisława Staszica w Szczecinie, 2008, s. 47. ISBN 978-83-87879-73-0.
- ↑ 哈尔滨耶稣圣心主教座堂. travel.damai.cn. [dostęp 2011-07-07]. (chiń.).
- ↑ a b Harbin’s Historical Church Heritage. echinacities.com. [dostęp 2011-07-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 czerwca 2011)]. (ang.).
