Michel Der Zakarian
Միշել Տեր-Զաքարյան
 |
| Data i miejsce urodzenia | 18 lutego 1963
Erywań |
| Wzrost | 180 cm |
| Pozycja | obrońca |
| Kariera seniorska[a] |
| Lata | Klub | Wyst. | Gole | | 1979–1988 | FC Nantes | 140 | (1) | | 1988–1998 | Montpellier HSC | 233 | (15) | | | W sumie: | 373 | (16) | |
| Kariera reprezentacyjna[b] |
| Lata | Reprezentacja | Wyst. | Gole | | 1996–1997 |  Armenia | 8 | (0) | |
| Kariera trenerska |
| Lata | Drużyna | | 1988–1989 | Montpellier HSC C | | 1999–2006 | Montpellier HSC B | | 2006 | FC Nantes B | | 2006–2007 | FC Nantes (asystent) | | 2007–2008 | FC Nantes | | 2009–2012 | Clermont Foot | | 2012–2016 | FC Nantes | | 2016–2017 | Stade de Reims | | 2017–2021 | Montpellier HSC | | 2021–2022 | Stade Brestois 29 | | 2023– | Montpellier HSC | |
- ↑ Aktualne na: 9 września 2008. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
- ↑ Aktualne na: 9 września 2008.
|
 | Multimedia w Wikimedia Commons | |
Michel Der Zakarian (orm. Միքայել Տեր–Զաքարյան, Mikajel Ter–Zakarian; ur. 18 lutego 1963 w Erywaniu) – ormiański piłkarz grający na pozycji środkowego obrońcy. Posiada także obywatelstwo francuskie.
Kariera klubowa
Der Zakarian urodził się w ormiańskim Erywaniu, jednak w młodym wieku wyemigrował z rodzicami do Francji. W 1969 roku podjął treningi w amatorskim klubie Vivaux Marronniers Sports, a w latach 1974–1979 trenował w AS Mazargues. Pierwszym profesjonalnym klubem w karierze Michela było FC Nantes, do którego trafił latem 1979. W 1981 roku awansował do kadry pierwszej drużyny prowadzonej przez trenera Jeana Vincenta i wtedy też zadebiutował w jego barwach w Ligue 1. O miejsce w składzie rywalizował z reprezentantami Francji: Maxime’m Bossisem, Patrice’m Rio i Williamem Ayache. Swoje pierwsze sukcesy z „Kanarkami” osiągnął w 1983 roku, gdy zdobył Puchar Francji oraz sięgnął po mistrzostwo Francji. Miał jednak niewielki udział w obu sukcesach – w lidze rozegrał zaledwie jedno spotkanie. Jednak w sezonie 1984/1985 był już podstawowym zawodnikiem zespołu i został z nim wicemistrzem kraju, a osiągnięcie to powtórzył także rok później. Do lata 1988 rozegrał dla Nantes 140 meczów, w których zdobył jednego gola.
Po siedmiu sezonach spędzonych w Nantes Der Zakarian odszedł do innego pierwszoligowca, Montpellier HSC. Tam podobnie jak w Nantes stał się podstawowym zawodnikiem. W 1991 roku zdobył z tym klubem, prowadzonym wówczas przez Henryka Kasperczaka, Puchar Francji. Z kolei w 1992 roku zespół pod wodzą polskiego trenera wywalczył Puchar Ligi Francuskiej. W 1994 roku Michel wraz z Montpellier wystąpił zarówno w finale francuskiego pucharu, jak i pucharu ligi, ale oba te mecze przegrał – odpowiednio 0:3 z AJ Auxerre i 2:3 z RC Lens. W sezonie 1996/1997 Der Zakarian stracił miejsce w składzie i po rozegraniu 3 spotkań w Ligue 1 postanowił zakończyć piłkarską karierę.
Kariera reprezentacyjna
W reprezentacji Armenii Der Zakarian zadebiutował 31 sierpnia 1996 roku w zremisowanym 0:0 meczu eliminacji Mistrzostw Świata 1998 z Portugalią. W kadrze narodowej do 1997 roku rozegrał 8 spotkań.
Kariera trenerska
Po zakończeniu kariery Der Zakarian został trenerem. Trenował trzecią, następnie drugą drużynę Montpellier HSC. W październiku 2006 zaczął pracować w FC Nantes. W czerwcu 2007 na stanowisku pierwszego trenera zastąpił Georges’a Eo, a pomocnikiem Ormianina został Czadyjczyk Japhet N’Doram. Wiosną 2008 zajął z Nantes drugie miejsce w Ligue 2 i powrócił z klubem do pierwszej ligi. Po słabym starcie sezonu 2008/2009 został zwolniony po sierpniowych spotkaniach ligowych. W latach 2009–2012 trenował Clermont Foot. Od 2012 roku do końca sezonu 2015/16 ponownie prowadził Nantes. W maju 2016 roku został szkoleniowcem Stade de Reims, jednak odszedł w 2017 roku do Montpellier HSC. Prowadził go do końca sezonu 2020/2021, po czym przeszedł do Stade Brestois 29.
Bibliografia
- Michel Der Zakarian w bazie National Football Teams (ang.)
- Aktualny na dzień 18 marca 2024
- Harrison (1931–34)
- Aitken (1934–36)
- Kielholz (1936–37)
- Garabedian (1937)
- Besvekony (1937–38)
- Bieber (1938–40)
- Cottin (1940–41)
- Vandooren (1941–43)
- Garabedian (1943–45)
- Roessler (1945–50)
- Batteux (1950–63)
- Cottin (1963)
- Cottin & Prouff (1963–64)
- Jonquet (1964–67)
- Prosdocimi (1967)
- Rummelhardt (1967–69)
- Fruchart (1969–72)
- Desmenez (1972)
- Oliver (1972)
- Leduc (1972–74)
- Desmenez (1974–75)
- Leblond (1975)
- Flamion (1975–78)
- d'Armenia (1978)
- Desmenez (1978)
- Flamion (1978)
- d'Armenia (1978)
- Flamion (1978–79)
- Prosdocimi (1979)
- Vernier (1979–80)
- Jonquet & Desmenez (1980–81)
- Desmenez (1981–82)
- Phelipon (1982–85)
- Bianchi (1985–88)
- Bathenay (1988–89)
- Lemée (1989–90)
- Notheaux (1990–91)
- Phelipon (1991–92)
- Duval (1992–93)
- Bournel (1993)
- Giannetta (1993–95)
- Abreu (1995–2000)
- Triquenaux (2000)
- Collat (2000–02)
- Goavec (2002–03)
- Lozano (2003–05)
- Cloët (2005)
- Froger (2005–08)
- Tholot (2008)
- Fernández (2008–09)
- Collat (2009–10)
- Fournier (2010–14)
- Vasseur (2014–15)
- Guégan (2015–16)
- Der Zakarian (2016–17)
- Guion (2017–21)
- García (2021–22)
- Still (od 2022[A])
|
- Gibson (1924–25)
- Dewaquez/Kaucsar (1936–37)
- Berecz (1937–38)
- Azéma (1937–38)
- Bénézech/Cristol (1945–46)
- Kramer (1946–48)
- Winckelmans (1948–50)
- Bastien (1950–51)
- Závodi (1951–52)
- Cazorro (1952–53)
- Darui (1953–54)
- Tomazover (1954–55)
- Mirouze (1955–56)
- Závodi (1956–57)
- Mirouze (1957–63)
- Favre (1963–68)
- Rolhion (1968–69)
- Borowski (1969–70)
- Mirouze (1970–74)
- Cristol (1974–76)
- Favre (1976)
- Nouzaret (1976–80)
- Firoud & Bonnet (1980–82)
- Bonnet (1982–83)
- Nouzaret (1983–85)
- Mézy (1985–87)
- Mosca (1987–89)
- Jacquet (1989–90)
- Mézy (1990)
- Kasperczak (1990–92)
- Gili & Gasset (1992–94)
- Mézy (1994–98)
- Gasset (1998–99)
- Mézy (1999–2002)
- Bernardet (2002–04)
- Nouzaret (2004)
- Domergue (2004–07)
- Courbis (2007–09)
- Girard (2009–13)
- Fernandez (2013)
- Courbis (2013–15)
- Martini & Baills (2015[A])
- Hantz (2015–17)
- Gasset (2017)
- Zakarian (2017-21)
- Dall’Oglio (2021-22)
- Pitau (2022-23)
- Zakarian (od 2023)
|
