Stefan Janiszewski

Stefan Bernard Janiszewski
tytularny generał brygady tytularny generał brygady
Data i miejsce urodzenia

20 sierpnia 1868
Mystki

Data i miejsce śmierci

1940
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1899–1900, 1914–1918
i 1919–1925

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Jednostki

VII Szpital Okręgowy

Stanowiska

komendant szpitala

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Stefan Bernard Janiszewski (ur. 20 sierpnia 1868 w Mystkach, zm. w 1940 w Warszawie) – doktor medycyny, tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Stefan Bernard Janiszewski urodził się 20 sierpnia 1868 w Mystkach, w powiecie średzkim ówczesnej prowincji poznańskiej. W 1898 uzyskał dyplom lekarza na Uniwersytecie w Greiswaldzie, a następnie odbył obowiązkową jednoroczną służbę wojskową w Armii Cesarstwa Niemieckiego. W latach 1900-1914 praktykował w Żerkowie. W czasie I wojny światowej pełnił służbę w armii niemieckiej.

9 grudnia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego. Od kwietnia do sierpnia 1920 stał na czele Oddziału Szkolno-Sanitarnego w Poznaniu, który dwa lata później został przekształcony w 7 Batalion Sanitarny. 24 czerwca 1920 został zatwierdzony w stopniu podpułkownika z dniem 1 kwietnia 1920 w Korpusie Lekarskim w „grupie byłej armii niemieckiej”[1], a 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 31. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy. W latach 1922-1925 był komendantem VII Szpitala Okręgowego w Poznaniu[2][3]. Wykonując obowiązki komendanta szpitala pozostawał na ewidencji 7 Batalionu Sanitarnego.

25 lipca 1925 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski nadał mu stopień generała brygady „wyłącznie z prawem do tytułu” z dniem 30 września 1925, czyli z dniem przeniesienia w stan spoczynku[4][5].

W 1936 pełnił funkcję sekretarza Okręgu Wielkopolskiego Związku Lekarzy Państwa Polskiego. Mieszkał w Poznaniu przy ulicy Patryka Jackowskiego 29 m. 8[6][7][8]. Dziesięć lat wcześniej mieszkał przy ulicy Seweryna Mielżyńskiego 26/27. W 1939 mieszkał przy ulicy Płowieckiej 12 m. 1 i nie prowadził już praktyki lekarskiej[9].

Po kampanii wrześniowej 1939 został wysiedlony do Warszawy, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A10-5-23)[10].

Przypisy

  1. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 26 z 14 lipca 1920 r. s. 580.
  2. ↑ Rocznik oficerski 1923 s. 1119, 1163, 1197.
  3. ↑ Rocznik oficerski 1924 s. 1006, 1056, 1078.
  4. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 80 z 31 lipca 1925 r. s. 440.
  5. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 82 z 8 sierpnia 1925 r. s. 452.
  6. ↑ Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski ... s. 860, 867.
  7. ↑ Rocznik oficerski 1928 s. 881.
  8. ↑ Rocznik oficerski rezerw 1934 s. 322.
  9. ↑ Spis lekarzy: członków Wielkopolskiego Związku Lekarzy; Okręg Wielkopolski Związku Lekarzy Państwa Polskiego s. 6.
  10. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Bibliografia

  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924 i 1928.
  • Rocznik oficerski rezerw 1934.
  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
  • Zdzisław Andrzejewski, Poznańskie szpitalnictwo wojskowe w latach 1945-2000, Poznań 2011.
  • Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1936 rok, Biuro Propagandy Polskiej Medycyny przy Naczelnej Izbie Lekarskiej, Warszawa 1936.
  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
  • PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .