Wjaczesław Hrozny
В'ячеслав Грозний
|
Pełne imię i nazwisko | Wjaczesław Wiktorowycz Hrozny |
Data i miejsce urodzenia | 12 lipca 1956 Ołeniwka |
Pozycja | pomocnik |
Kariera seniorska[a] |
Lata | Klub | Wyst. | Gole | 19??–19?? | Podillia Kamieniec Podolski | ? | (?) | | Kombajnobudiwnyk Tarnopol | ? | (?) | | Nywa Brzeżany | ? | (?) | |
Kariera trenerska |
|
- ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
|
Odznaczenia |
|
| Multimedia w Wikimedia Commons | |
Wjaczesław Wiktorowycz Hrozny, ukr. В'ячеслав Вікторович Грозний, ros. Вячеслав Викторович Грозный, Wiaczesław Wiktorowicz Grozny (ur. 12 lipca 1956 we wsi Ołeniwka w obwodzie chmielnickim) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika, trener piłkarski.
Kariera piłkarska
Karierę piłkarską rozpoczął w miejscowym klubie Podillia Kamieniec Podolski. Jako piłkarz występował potem w zespołach Kombajnobudiwnyk Tarnopol i Nywa Brzeżany oraz amatorskich drużynach w Chmielnickim i Równem.
Kariera szkoleniowa
Po ukończeniu Instytutu Pedagogicznego w Łucku rozpoczął pracę szkoleniową. Był asystentem pierwszego trenera w klubach z Zaporoża: Torpedzie i Metałurhu.
W czerwcu 1988 razem z głównym trenerem Ołeksandrem Tomachem przeszedł do Nywy Winnica. Kiedy w sierpniu 1990 Tomach powrócił do Zaporoża, samodzielnie przez następne lata prowadził Nywę Winnica. Wywalczył z nią największy sukces w historii klubu, czyli awans do ekstraklasy w 1991 roku. Jednak podczas kolejnych rozgrywek został zwolniony już po pięciu meczach, a Nywa ostatecznie pożegnała się z ligą.
Od połowy lat 90. do 2002 roku - z krótkimi przerwami - związany był z Olegiem Romancewem, któremu jako asystent pomagał w Spartaku Moskwa. Wspólnie wywalczyli pięć tytułów mistrza Rosji.
W międzyczasie Hrozny dwukrotnie podejmował się prowadzenie zespołów w charakterze pierwszego trenera: w Dniprze Dniepropetrowsku (1996-1997) i Lewskim Sofia (1998). W obu zanotował znaczące osiągnięcia: prowadzone przez niego Dnipro dotarło do finału Pucharu Ukrainy i zajęło czwarte miejsce w lidze, a Lewski zdobył mistrzostwo Bułgarii. Sam Hrozny otrzymał tytuły najlepszego trenera na Ukrainie (1996) i w Bułgarii (1998).
Po ostatecznym rozstaniu ze Spartakiem latem 2001 roku objął stanowisko głównego trenera nowo utworzonego klubu Arsenał Kijów[1]. Z Arsenałem utrzymał status ligowego średniaka: rozgrywki 2002-2003 i 2003-2004 klub kończył odpowiednio na piątym i dziewiątym miejscu. W 2006 prowadził krótko Metałurh Zaporoże. Potem powrócił do Rosji, gdzie bez sukcesów pracował - od lipca 2008 do października 2009 – w Tereku Grozny. Odszedł, tłumacząc się kłopotami zdrowotnymi.
30 października 2009 bułgarskie media podały, że jest faworytem do ponownego objęcia stanowiska szkoleniowca w Lewskim Sofia[2]. Ostatecznie trenerem mistrza Bułgarii został Georgi Iwanow, a Hrozny - 28 stycznia 2010 - powrócił do pracy w Arsenale Kijów[3]. Ale już 16 kwietnia 2010 po niespodziewanej domowej porażce 1:6 z Tawriją podał się do dymisji[4]. W grudniu 2011 objął stanowisko głównego trenera kazachskiego klubu Tobył Kostanaj[5], w którym pracował do końca grudnia 2012 roku[6]. 18 czerwca 2013 roku stał na czele Howerły Użhorod[7]. Po zakończeniu sezonu 2015/16 klub z Użhoroda został rozwiązany i trener pozostał bez pracy, ale już 25 października 2016 objął prowadzenie gruzińskiego Dinama Tbilisi[8]. 13 lutego 2017 z powodu problemów rodzinnych zrezygnował z pracy w gruzińskim klubie[9]. 16 sierpnia 2017 został mianowany na stanowisko głównego trenera kazachskiego Irtyszu Pawłodar[10], z którym pracował do końca sezonu[11]. 1 października 2018 ponownie stał na czele Arsenału Kijów[12]. 9 stycznia 2019 opuścił kijowski klub[13]. 30 grudnia 2019 podpisał kontrakt z Szachtiorem Karaganda[14].
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy piłkarskie
Sukcesy szkoleniowe
- mistrz Rosji: 1994, 1996, 1999, 2000 i 2001 ze Spartakiem Moskwa (jako asystent)
- mistrz Bułgarii: 1998 z Lewskim Sofia
- finalista Pucharu Ukrainy: 1997 z Dniprem Dniepropetrowsk
Sukcesy indywidualne
- najlepszy trener Ukrainy: 1996, 2002
- najlepszy trener Bułgarii: 1998
Odznaczenia
Przypisy
- ↑ Вячеслав Грозный
- ↑ „Sportal.bg”: Грозни идва за преговори с Левски. [dostęp 2009-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-11-02)].
- ↑ „Арсенал” ждут грозные перемены? ᐉ UA-Футбол. (ros.)
- ↑ Вячеслав Грозный подал в отставку ᐉ UA-Футбол. (ros.)
- ↑ Вячеслав Грозный - главный тренер казахстанского „Тобола” ᐉ UA-Футбол. (ros.)
- ↑ Вячеслав Грозный покинул „Тобол” ᐉ UA-Футбол. (ros.)
- ↑ Грозный возглавил „Говерлу” ᐉ UA-Футбол. (ros.)
- ↑ Офіційно: В'ячеслав Грозний очолив тбіліське Динамо ᐉ UA-Футбол. (ukr.)
- ↑ Грозний покинув Динамо (Тбілісі) ᐉ UA-Футбол. (ukr.)
- ↑ В'ячеслав Грозний очолив Іртиш ᐉ UA-Футбол. (ukr.)
- ↑ Український фахівець залишає клуб з Казахстану ᐉ UA-Футбол. (ukr.)
- ↑ Арсенал-Київ представив нового головного тренера -ᐉ UA-Футбол. (ukr.)
- ↑ Грозний покинув Арсенал-Київ ᐉ UA-Футбол. (ukr.)
- ↑ Офіційно: Грозний очолив Шахтар з Караганди ᐉ UA-Футбол. (ukr.)
- ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 1214/2004 - Офіційне представництво Президента України
Bibliografia
- V. Grozny, [w:] baza Soccerway (trenerzy) [dostęp 2021-01-01] .
- Wjaczesław Hrozny w bazie Football Facts (ros.)
- Życiorys na peoples.ru (ros.)
- Vyacheslav Groznyi, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2020-11-20] .
Kariera trenerska
- Suchostawski (1967)
- Pietrow (1968–70)
- Makarienko (1982)
- Nurpieisow (1983)
- Born (1984–86)
- Miller (1987–89)
- Burłak (1989–90)
- Jerzunow (1991)
- Capajew (1992–94)
- Makarienko (1994–01)
- Bałbabjan (2001–02)
- Ołefirenko (2002)
- Muchanow (2003–04)
- Paczko (2005)
- Ogaj (2005–09)
- Sabitow (2009–11)
- Pietrienko (2011[A])
- Hrozny (2011–12)
- Maslenow (2012–14)
- Minasjan (2014–15)
- Maslenow (2015)
- Ogaj (2016)
- Tetradze (2016–17)
- Jewdokimow (2017–18)
- Zub (2018)
- Gazzajew (2019)
- Antonow (2019[A])
- Żumaskalijew (2019)
- Babajan (2019–21)
- Moskalenko (2021–22)
- Milanović (2022)
- Ćurčić (od 2023)
|
- Karietnikow (1965)
- Bogolubow (1966)
- Bojarski (1966–67)
- Wierietnow (1967–70)
- Kaminski (1971)
- Kotlarow (1972–73)
- Grochowski (1974–75)
- Dżulik (1975–76)
- Kaniejew (1976)
- Wierietnow (1977–80)
- Karietnikow (1982–83)
- Czebotariow (1984–86)
- Kotlarow (1986–87)
- Born (1988–90)
- Jaryszew (1990–93)
- Linczewski (1993)
- Wierietnow (1994)
- Czebotariow (1995)
- Wierietnow (1996–97)
- Linczewski (1997)
- Tałgajew (1998)
- Zarieczny (1998)
- Berdalin (1998)
- Czernow (1999)
- Linczewski (1999–00)
- Nazarienko (2001)
- Ogaj (2002–04)
- Wołgin (2005–07)
- Säduow (2008–09)
- Bajsufinow (2009[A])
- Nazarienko (2009)
- Bajsufinow (2010–14)
- Rüütli (2014)
- Säduow (2014)
- Klimow (2014[A])
- Czeryszew (2014–15)
- Dimitrow (2015–17)
- Klimow (2017[A])
- Hrozny (2017)
- Dimitrow (2018–19)
- Milanović (2019–20)
|