Procedura zgody

Unia Europejska Ten artykuł jest częścią serii: Polityka i instytucje Unii Europejskiej Instytucje UE Parlament Europejski Przewodniczący Roberta Metsola Członek PE Okręgi wyborcze Wybory (według państwa) 2019 Grupy polityczne Stałe komitety Eurodeputowani IX kadencji Rada Europejska Przewodniczący Charles Michel Rada Prezydencja Niemcy (VII - XII 2020) Komisja Europejska Komisja Ursuli von der Leyen Przewodniczący Ursula von der Leyen Wysoki przedstawiciel Josep Borrell Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej Trybunał Sprawiedliwości Prezes Koen Lenaerts Członkowie Sąd Przewodniczący Marc van der Woude Europejski Bank Centralny Prezes Christine Lagarde Trybunał Obrachunkowy Prezes Klaus-Heiner Lehne Instytucje Grupy EBI Grupa EBI Europejski Bank Inwestycyjny Werner Hoyer Europejski Fundusz Inwestycyjny Instytut EBI Organy doradcze UE Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny Komitet Regionów Organy międzyinstytucjonalne Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich Emily O’Reilly Europejski Inspektor Ochrony Danych Wojciech Wiewiórowski Europejski Urząd Doboru Kadr Europejska Szkoła Administracji Urząd Publikacji Unii Europejskiej Organy i jednostki zdecentralizowane Agencje, samodzielne jednostki organizacyjne i wspólne przedsięwzięcia UE oraz Euroatomu Prawo Acquis Procedura legislacyjna Traktaty Rozporządzenia, dyrektywy i decyzje Europejska Inicjatywa Obywatelska Zalecenia i opinie Inne Unia gospodarcza i walutowa Eurogrupa Rozszerzenia Relacje zagraniczne Europejskie partie polityczne Budżet UE Dom Historii Europejskiej

Procedura zgody lub inaczej procedura zgodności jedna z procedur legislacyjnych Unii Europejskiej.

Przed Traktatem z Lizbony stosowana we Wspólnocie Europejskiej obok procedury konsultacji, współdecydowania i współpracy. 1 grudnia 2009 r. procedura zgody wraz z procedurą konsultacji weszły w skład tzw. procedury specjalnej, procedura współpracy została usunięta, natomiast procedura współdecydowania nazwana została zwykłą procedurą ustawodawczą. Ma to na celu uproszczenie procesu decyzyjnego w UE dzięki poprawie przejrzystości i skuteczności. Reguluje to art. 289 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Stosowana jest przy przyjmowaniu nowych członków lub przy zawieraniu układów o stowarzyszeniu z państwami trzecimi.

Procedura ta składa się z kilku etapów. W pierwszym etapie państwo trzecie składa do Rady Unii Europejskiej wniosek o członkostwo lub o stowarzyszenie. W drugim etapie Rada Unii Europejskiej po zapoznaniu się z wnioskiem upoważnia Komisję Europejską do prowadzenia negocjacji. Trzeci etap procedury to zajęcie stanowiska przez Komisję Europejską lub prowadzenie negocjacji z państwem kandydującym aż do parafowania układu. Ich rezultat musi uzyskać zgodę Parlamentu Europejskiego, której ten udziela bezwzględną większością głosów. Rada po uzyskaniu zgody Parlamentu podejmuje jednogłośnie uchwałę o zawarciu umowy członkowskiej lub stowarzyszeniowej.

Zobacz też

• Zwykła procedura ustawodawcza w Unii Europejskiej
• Specjalna procedura ustawodawcza

Bibliografia

• S. Hix, System polityczny Unii Europejskiej, Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2010.
• Ewa Małuszyńska, Bohdan Gruchman, Kompendium wiedzy o Unii Europejskiej, Warszawa; Wyd. PWN, 2007.
• J. Barycz, Przewodnik po Traktacie z Lizbony. Traktaty stanowiące Unie Europejską, Wyd. Prawnicze Lexis Nexis, wyd. 1, 2008.

Linki zewnętrzne

• Procedury legislacyjne. uniaeuropejska.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-23)].
• Oficjalna witryna internetowa Parlamentu Europejskiego – Uprawnienia legislacyjne