Trifluorek bizmutu
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Ogólne informacje | |||||||||||||||||||||
Wzór sumaryczny | BiF3 | ||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Masa molowa | 265,98 g/mol | ||||||||||||||||||||
Wygląd | |||||||||||||||||||||
Identyfikacja | |||||||||||||||||||||
Numer CAS | 7787-61-3 | ||||||||||||||||||||
PubChem | 82233 | ||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Podobne związki | |||||||||||||||||||||
Inne aniony | BiCl | ||||||||||||||||||||
Inne kationy | XeF | ||||||||||||||||||||
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||||||||
|
Trifluorek bizmutu, BiF
3 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy fluorków, sól bizmutowa kwasu fluorowodorowego. Można go otrzymać przez ogrzewanie tritlenku dibizmutu z kwasem fluorowodorowym:
- Bi
2O
3 + 6HF → 2BiF
3 + 3H
2O
Jest nierozpuszczalny w wodzie i ma charakter soli. W stężonym HF tworzy kwasy kompleksowe, np. H
3[BiF
6][4]. Fluorowanie BiF
3 prowadzi do powstania BiF
5[5]:
- BiF
3 + F
2 → BiF
5
Z fluorkami litowców tworzy tetrafluorobizmutany typu M[BiF
4].
Zastosowanie
Trifluorek bizmutu zwrócił uwagę badaczy, gdyż może zostać wykorzystany jako możliwy materiał do baterii litowych oraz jako materiał macierzysty luminescencji dla luminoforów z domieszką lantanu[6].
Przypisy
- ↑ a b c Bismuth(III) fluoride, karta charakterystyki wydana na obszar Polski, Alfa Aesar (Thermo Fisher Scientific), numer katalogowy 11844 [dostęp 2017-04-21] .
- ↑ a b c d e CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M.W.M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, s. 4-51, ISBN 978-1-4987-5429-3 (ang.).
- ↑ PubChem, Bismuth fluoride [online], pubchem.ncbi.nlm.nih.gov [dostęp 2021-12-16] (ang.).
- ↑ Philip JohnP.J. Durrant Philip JohnP.J., BrylB. Durrant BrylB., Zarys współczesnej chemii nieorganicznej, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1965, s. 877 .
- ↑ WłodzimierzW. Trzebiatowski WłodzimierzW., Chemia nieorganiczna, wyd. 8, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1978, s. 448 .
- ↑ ZhiZ. Xie ZhiZ., BinB. Wei BinB., ZhongchangZ. Wang ZhongchangZ., Structural stability, electronic structures and enhanced photocatalytic properties of BiF3 nanowires: A first-principles study, „Ceramics International”, 44 (8), 2018, s. 9623–9632, DOI: 10.1016/j.ceramint.2018.02.189 [dostęp 2024-02-07] (ang.).
- p
- d
- e
1. Wodoru i litowców | |
---|---|
2. Berylowców |
|
3. Skandowców |
|
Lantanowców |
|
Aktynowców |
|
4. Tytanowców |
|
5. Wanadowców |
|
6. Chromowców |
|
7. Manganowców |
|
8. Żelazowców |
|
9. Kobaltowców |
|
10. Niklowców |
|
11. Miedziowców |
|
12. Cynkowców |
|
13. Borowców |
|
14. Węglowców |
|
15. Azotowców |
|
16. Tlenowców |
|
17. Fluorowców |
|
18. Helowców |
|